Tâbiînin meşhur zâhidlerinden Esved bin Yezîd (r.a) ölümü yaklaşınca ağlamaya başladı. Kendisine:
“Bu kaygı da nedir?” dediler. Şu cevâbı verdi:
“Niçin kaygılanmayayım ki! Buna benden daha çok müstahak olan kimdir? Vallâhi Allahu Teâlâ’nın mağfiretine nâil olabilsem bile, yaptıklarım sebebiyle O’na karşı duyacağım hayâ hissi beni derin derin düşündürüyor! İnsan, bir kimseye karşı küçük bir hatâ yapıyor da, muhâtabı onu affettiği halde yine de ömür boyu ondan utanmaya devam ediyor!” (Ebû Nuaym, Hilye, II, 103)