Hatırlar mısınız Nietzsche Zerdüşt’e, “Ama önce sen kendini inşa etmelisin, dimdik bir beden ve dimdik bir ruhla.” demişti ve eklemişti, “Derisini değiştirmeyen yılan ölmeye mahkumdur.” Bu durum gönül rotasını, kalp ritmini değiştirmeyenler için de geçerlidir. Zira mühürlü bir kalp, en büyük nasipsizliktir.

 

Neden kalbin üzerinde bu kadar ehemmiyetle durulmuş diye soracak oldum kendime. İçimdeki derviş seslendi hemen teheyyüçle. “Gönül” yani kalp bizim dünyamıza ait bir mefhum, materyalist Batı dillerinde bunun bir karşılığı yok. Yunus Emre Hazretleri’nin ifadesiyle, “Gönül Çalab’ın (yani Rabbin) tahtı”dır da o yüzden ehemmiyetlidir. “Kalp nazargâh-ı ilahidir, imanın merkezidir. Kalbi ihya etmek haccı ekberdir.” sözlerini işitince Hz. Peygamber dönemini adese etti zihnim.

 

Medine`ye yolu düşen bir bedevi Resulullah`ın dilinden Zilzal suresini işitince büyük bir depremle kustu kalbindeki karanlığı. Ayetler nihayete erdiğinde bedevi ayağa kalktı ve “Bu, bana kafidir” diyerek yola koyuldu. Adam, adım adım uzaklaşırken Resulullah, “Adamcağız kurtuldu” dedi. Bedevi kurtulmuştu, gönül rotası sahibine teslimdi. Kalp mesai isterdi, cümle âlem işitti.

 

Mesele kalbin kıvam bulmasıydı, o da ancak Kur’an ahlakıyla, gönül tabibiyle olabilirdi. Kalp, lugatte “bir şeyi zıddına çevirmek, renk değiştirmek” mânâlarına geldiğinden ruhani ve nefsani fiiller arasında çalkalanıp durdu. Zira şeytanın her çağda ibretli örneklerle mührünü vura vura sağdan yanaşmaları vardı. Buna rağmen içindeki Firavuna, Karun’a, Bel’am b. Bâûrâ’ya vura vura kalp Allah`ındır diyenler de vardı. Ucuz ruhlu timsahların gözyaşları mührü kırmaya yetmese de kara kalemle yazılan bu satırlar gönül doktorlarına ulaşmaya vesileydi.

 

Bindiğim sandalda yalnız başıma ama yazarımızın satırları arasında, ayetlerin ışığında kalp doktorumu buldum. Şimdi suyu bulandırmadan soruyorum: Ra’d suresi 28. ayetin ışığında iman ettiğimiz altı bin küsur ayetin kaç tanesi gerçekten kalbimize indi? Kaç ayet kalbimizi sahibine bırakmamıza yetti? Âl-i İmrân suresi 8. ayetle kaçımız el açtı Rahmana? Bir yanda karanlık cahiliyede kilometrelerce yol alan sahabeler diğer yanda modern cahiliyede tüm iletişim imkanlarına sahip dalgın ve garip olan bizler...

 

Hasılı uzun uzun yolları aşıp kaçmalı can evine, nadide bir yere girer gibi gayret ve hayretle. Yeryüzündeki çırpınışlara cevap mahiyetinde son çağrı kitabımızdan gelsin öyleyse: Kalbini sahibine bırak hâce.