Hz. Ebu Talha (ra) iman ettiği günden itibaren başkalarını da imana taşımak için adeta gecesini gündüzüne katmış, tebliği hayatının merkezine koymuştur. Son Akabe biatında ise 73 erkek, 2 kadından oluşan ve Mekke`ye doğru ilerleyen o toplulukta bulunmuş, Efendimiz`e (sav) biat etmiştir. Hicret gerçekleşip, Mescid-i Nebevi inşa edildikten sonra Efendimiz (sav) onu ensar-muhacir kardeşliğinde Hz. Erkam b. Ebi`l Erkam (ra) ile kardeş kılmıştır.

 

Aynı zaman da cihad sahasındaki cesaretiyle de Efendimiz`in (sav) övgüsüne defaatle mazhar olmuştur. Uhud savaşında gösterdiği duruşla, Resûlullah`a (sav) duyduğu sevgiyi gözler önüne sermiştir. Kendisini, Efendimiz`e (sav) siper etmiş düşmana karşı durmaksızın ok atarken, Efendimiz (sav) onun cesaretine hayran kalmış ve yanındaki sahabelere şöyle demiştir; “Ebu Talha`ya (sav) ok yetiştirin. Vallahi o korkusuzca, yiğitçe savaşıyor."

 

Efendimiz (sav) bir gün Mescid-i Nebevi`de şu ayeti okuyacaktı; "Sevdiğiniz şeylerden Allah yolunda harcamadıkça/infak etmedikçe gerçek iyiliğe yani kamil imana eremezsiniz. Her neyi infak edersiniz muhakkak Allah onu çok iyi bilir." (Ali İmran-92) Bu ayeti duyar duymaz kendini sorgulamaya başlamış, en sonunda da Medine`nin sıcaklarında gölgelendiği, suyundan içtiği, Efendimizin (sav) de zaman zaman gelip dinlendiği, şehrin en güzel bahçelerinden biri olan Bir-u Hâ kuyusunu hatırladı. Koşarak, Efendimiz`in (sav) yanına koştu ve şöyle dedi: “Ya Resulallah! Allah sevdiğiniz şeylerden infak edin ki gerçek iyiliğe eresiniz buyurdu. Benim de en çok sevdiğim şey, Medine`nin en güzel kuyularından biri olan Bir-u Hâ`dır. Sen de şahit ol ki işte bu benim infakımdır.”

 

Efendimiz (sav) ise şöyle cevap vermiştir: "İşte kar eden mal budur! işte kâr eden mal budur..." Öyle bir infakta bulunmuştur ki o günden bugüne ve kıyamete kadar amel defteri kapanmayacaktır... Yine bir gün Mescid-i Nebevi`ye yakın bir bahçesinde, namaz kılarken bahçeye giren kuşun güzelliği ile dikkati dağılıyor ve kaç rekat namaz kıldığını unutuyor. Namazını kaza ettikten sonra Efendimiz`in (sav) karşısına çıkıyor ve şöyle diyordu; "Ya Resulallah! Bana namazımın rekatlarını unutturan ve huşumu bozduran bu bahçemi Allah yolunda infak ediyorum. Sen nasıl istersen öyle kullanabilirsin."