01.01.2020 20:15

Gezi - Yorum

1581

Güneş batarken Jabel Barkal’ın* tepesinden Nil’i seyrediyordu dev kobra. Tanrı Amon’un evini koruyan bu kayalıklar düşmanını ısırmak için şahlanan bir yılan, Nübyelilerin Olympos’u, kutsalın kutsalıydı…

Çöl sustu. Gündüz ölü, gece yaşam doluydu uçsuz bucaksız kum tepecikleri. Köle avcıları, beyaz tenleri güneşten eriyen gezginler, büyük çölü aşıp gelen tacirler gökyüzünün kandilleri yandığında uykuya yenik düşmeyip çölü dinleselerdi firavunların sarayını, Amon Tapınağı’nı koruyan babun heykellerini ve uzun kervanlarla tütsü kokuları içinde nekropole taşınan mumyalı vücutları görebilirlerdi.

Develerin Oyun Bahçesine Sızdım

Üç deve dört nala koşuyor cipin önünden. Tozu dumana katarak ilerliyoruz. Çölde kıyamet koparken deve çobanı kaçan hayvanların onu bulacağından emin sakin sakin yoluna devam ediyor. Bir inek ölüsü kuruyup kalmış, mundar olan etini eşeleyip parçalayan bir tane yırtıcı kuş bile yok üstünde. Çöl bir canavar gibi yeşili, ölüyü, bir kız çocuğunun düşürdüğü paslı halhalı altın renkli kumlarıyla örtüp yutuyor.

El Nuri Nil’in bir kilometre uzağında 25. Hanedanlığın kaybolan mezarlığı, Sudan’ın en büyük piramidi yirmi kral, elli dört kraliçe kabriyle çevrelenmiş. İrili ufaklı onlarca piramit sıralanmış etrafında. Altmış metrelik görkemli yapı kumtaşından olduğu için zamana yenik düşmüş, yaşlı kambur bir kadın gibi çökkün. Kral Taharka’nın gücü, şaşası toprağa karışmış. Yanına konan altın takılar, uşepti* heykeller ve yiyecek dolu toprak kaplar çalınmış. Öbür dünya için tılsımlarla sarılan mumyası lime lime edilip yok olmuş.

Kum denizinde zar zor ilerliyorum. Bir ayağımı ileri atamadan kum geri geri kaydırıyor beni. Dizime dayanarak güç alıp birkaç adım atıyorum ki ne yakında ne de uzakta bir hortum döne döne önüne çıkanı içine alıp bilinmeze sürüklerken rüzgârı vuruyor yüzüme. Eteklerim bacaklarıma dolanan kuru bir dal, gözlerimi kısıp yaklaşıyorum geçmişe. Mumyaların lanetinden korkanlar yanılmış. Piramitlere ulaşmamı engelleyen sadece doğa.

İki çöl arasında sıkışıp kalan Karima her yere uzak, çölün ortasında yeşil hurma ağaçlarıyla süslü bir şehir, ama onu vazgeçilmez yapan ne Nil’e yakın olması ne de kuzeyle güneyi birbirine bağlayıp ticaret kervanlarına ev sahipliği yapması. Kutsal dağın içine oyulmuş Amon Tapınağını ziyarete geliyor siyahi firavunlar, güçlü askerler ve tacirler. Dilekleri dudaklarında zikir, kutsala sığınmak için kendilerine kabir yeri ayırıyorlar.

Piankhi’nin* Mısır’dan getirdiği heykeller, gökyüzünü seyreden koruyucu babun heykelleri, mezara canlı canlı gömülen güçlü atlar, dans eden kadınlar, tanrıya sunulan hediyeler, kel rahipler çöle karışmış, dağın içine gizlenen Tapınağın freskleri renklerini kaybetmişti. Girişte birkaç başı kopmuş, kırık dökük koç heykeli ve iki sütun kalmıştı ayakta. Güzeller güzeli Hator’u inek kulaklarından tanıdım. Ben ayakkabılarımı çıkarıp yalın ayak kalıntılar arasında yürürken böcekler bile sıcaktan kaçmıştı.

Güneş batarken Jabel Barkal’ın* tepesinden Nil’i seyrediyordu dev kobra. Tanrı Amon’un evini koruyan bu kayalıklar düşmanını ısırmak için şahlanan bir yılan, Nübyelilerin Olympos’u, kutsalın kutsalıydı… Misafir evi kalıntıların hemen karşısındaydı. Başında türbanı iri yarı bir adam açtı bahçe kapısını. Bir vahaya geldiğimi sandım. Odalar yemyeşil çimlere ve gül bahçesine bakıyordu. Suyun mucizesiydi bu avlu. Ayağımın altındaki kızgın kumlar bir anda serin yapraklara dönüştü. Elimde bir bardak soğuk al renkli kerkedi. Karnak Tapınağına kadar uzanan koyu tenli firavunların ..................................