11.03.2016 14:50

Genel

3735

Zeliha Akkaya

Neyle alakalı mı? Hayatla alakalı tabii ki...

Biz çalışan bayanların hayatta geri kalmaya mahkûm olduğu noktalar vardır. Genele asıl güzelliğini veren ince noktalar bunlar. Bizim tarafımızdan sevilmeyi bekleyen insanlar var. Öpülmeyi bekleyen yanaklar, başa koyulacak eller. Kalbimizde ısınmayı bekleyen donmuş yürekler var. Kaçırıyoruz işte hepsini. Birinin olacağız diye, biri bizim olacak diye geçiyoruz hepsinden. Değer mi, bilmiyoruz. Kırılan var mı? Dökülen, saçılan ne? Hiç umurumuzda değil. Hani şu peşinde koştuğumuzu iddia ettiğimiz ekmek var ya! Hani öpülecek yanaklara, aranacak dostlara bahane gösterdiğimiz ekmek. Yemin ederim bir gün bizi fena çarpacak.

"Hadi oradan be" diyecek!

"Kadınlığı bil git evinde reçel pişir. Ben gelirim sofraya sen zahmet etme." Erkeklerimizi çarpacak belki de bir gün kim bilir?

"Hey! Sen de içeri git hemen! Git ve oğlun bugün neler öğrenmiş sor bakalım. Eşine yardım et. Marifet beni eve getirmekle olmuyor. Getireceksin elbet. Beni şuradan alıp sofraya taşıyabiliyor musun? Sen ona bak."

(Uups! O gün geldiğinde işimiz zor görünüyor… :P)

Ağzımızı dayayıp kana kana su içmediğimiz daha ne çok pınar var şu hayatta. Göremediğimiz milyonlarca nokta, adım atamadığımız binlerce mekân… Damağımızda yer edinmeyi bekleyen sürüyle lezzet var. Hayatı bir lunapark olarak görenlerdenim. Paran yoksa öylece uzaktan bakar durursun oyuncaklara. Bazılarımızın eteğine burnunu silerek ağlayacağı anneleri yoktur. Kimisinin zırlaya zırlaya para isteyeceği babası. Öylece bakarız. Parası var kimisinin, ama sağlığı yok. Daha kötüsünü söyleyeyim mi, gidip eğlenecek yüreği olmayanlar var. Zamanı olmayanlar… Zamanı varken parası olmayan parası varken zamanı olmayan çocuklarız biz. Annelerimiz var, babalarımız var ama gidip eteklerinde ağlayamıyoruz. Gözyaşlarımızı kollarımıza silemiyoruz. Sümüğümüzü çeke çeke ağlayamıyoruz. İzin yok buna. Cebimizdeki paralarla annelerimize yaklaşamıyoruz. Hayat bizi mahvetmiyor biz hayatı mahvediyoruz. İnsanlar üzmüyor bizi, biz insanları üzüyoruz. Yıprattığımızı sandığımız şey arkamızdan bizi kemiriyor farkında mıyız?