20.01.2014 11:17

Genç Haber Merkezi

6107

İnsan sırrına mı güvenmeli dostuna mı? Okul ve arkadaş ortamında kankiler, sırdaşlar ve dostlar meşhurdur. Ayrılmaz ve muhteşem ikili kendilerine dair her şeyi bilmek zorunda hissederler. Hatta birbirlerinin yerine söz söylemeye, iş yapmaya ve karar almaya alışkınlardır. İkisinin bildiği sır değildir çünkü ikisi tek kişidir sözde. Lakin özde nasıl oldukları bilinmez…

Neden dost ve sır?

Her nedenin bir edeni vardır.

Dosta söylenen sır sırlıktan çıkar mı?

Bu sorunun cevabını üniversitede yaşadığım bir olay ile cevap vermek isterim.

Üniversiteden bir arkadaşla bir olay üzerine bir şeyler konuştuk. Ertesi gün bunu başka bir arkadaştan duydum ve şok oldum. Beni çok etkiledi, hâlbuki ikimizin arasında kalması gereken mühim bir konu idi. Dediğim gibi beni çok etkiledi, düşündürdü bu olay.

Neyse…

Artık olan oldu, biten bitti. Dersimi almış oldum ama sadece ders alması gereken ben değildim. Hem söyleyen hem ağzından kaçıranın da ders alması gerekiyordu. Yürümeye başladım; yürüdükçe düşündüm, düşündükçe yürüdüm. Bir yerde üşüdüğümü hissettim ama hava değildi beni böyle üşüten, yaşanan olay iliklerime kadar işlemişti. Kafamdaki düşünceleri, soruları ve hisleri yoluna sokmam gerekiyor. Maalesef günümüz teknolojisini kullanarak uyardığım arkadaşıma yazdım. Her zaman ki gibi rutin soruları sordum; “Nasılsın? Halin keyfin nasıl? Ne yapıyorsun?” Sonra da aramızda sert kırıcı incitici olmayan bir konuşma geçti yaşananla alakalı. Arkadaş biraz şaşkındı. Çünkü kendisine alınmamı, kızmamı bekliyordu. İnsanın beklediği olmayınca biraz şok olması normaldir. Hem ben ona neden kızayım ki? Bana ihanet etmemişti, edecek bir konumda da değildi. Sadece yaptığı bir hata idi, küçük büyük fark etmez hata idi. Benimde tek isteğim yaptığı hatanın farkına varması ve bunu bir daha tekrarlamamasıydı. Ne bana, ne başkasına ne de kendisine karşı. Çünkü bence hata veya kusur bir defaya mahsus olur. Aynı konuda ikinci hata kusur değil hainlik olur. Konuştuk anlaştık, umarım bir daha tekrarlanmaz diye düşünüyorum.

Mustafa Kutlu’nun dediği gibi;

“Geçer adam, aldırma…

Geçer tabii, ama tam da kalbin hizasında…

Geçer, armudu bitirmeye bak…

Geçmedi,

Bu böyledir…”

İnsan kendisiyle dost olmalıdır önce. Sır insanın yaşadıklarından, bildiklerinden, gördüklerinden kendisine ayırdığı sakladığıdır. Sadece kendisinde mi kalmalıdır? Bence evet; sır sadece kendisinde kalmalıdır.

“Bazen insan içindeki sırrı taşıyamaz, o zaman ne yapmalı?” diye sorarsanız; İnsanlar dünyadaki en değerli mahlûkattır. Lakin başka yaratılmışlarda vardır; bitkiler, hayvanlar, doğa deniz, yollar, sokaklar vs. Biraz da onlarla muhabbet edelim; dertleşelim içimizi dökelim. Dinlerler sıkılmadan, bizim sözümüzü kesmeden. Sırlarımızı da dünyada ağızlarından kaçırmazlar. Ahiret için bir şey diyemem. Çünkü orada canlı cansız tüm varlıklar dirilecek, lehimize-aleyhimize konuşacaklar. Tüm gerçekler ortaya çıkacak.

Dost dedik, sır dedik. Sırrım dostumdur, dostum sırrımdır.

Lakin yukarıdaki yazıda sadece sır hakkında yoğunlaştık.

Neden acaba?

Çünkü insanın en büyük dostu sırrıdır…