02.11.2013 12:52

Genç Haber Merkezi

2841

Şeyda Akyüz

Ihlamur kokan bahçelerde ufak bir gezintiye çıktım. Kokusu yetti, içimi ılıtmaya... Küllenmiş iyi duygularımı canlandırmaya... Hazin düşüncelerin beynimi istila etmesine izin vermedim. Her ne olursa olsun bıraktığım yerden yol almalıydım amacıma ulaşmaktan katiyen vazgeçmeden... Devam etmeli, hayatı yeniden hakiki bir gülüşle karşılamalıydım... Puslu tebessümleri suratımda yok saydım. İnsanlara yeniden sevmenin, sevilmenin çok değerli olduğunu aks ettirmeliydim. Hani bazı insanlar vardır konuşurken sizin bam telinize dokunur. İşte öyle insanları var etmeliydim rehberimde. Onlarla dost olmalı, hayatı kana kana içmeliydim…

Fark ettim ki gereksiz tedirginlikler bir iğne boyu bile yol aldırmıyordu. Biraz adımlayınca o bahçede gülücük saçan, etrafını güneş gibi ısıtan insanlara rastladım. Ve doğrusu gözlerim kamaştı. Biraz sohbet edince anladım ki onlar bunu bir görev edinmişler. Etraflarında bir ışık huzmesi vardı ve bu müthiş bir huzur veriyordu. O bahçe bana terapi gibi geldi.

Hezeyana uğrayan bir insan varsa bende elimden geleni yapmalıydım. Çünkü anladım ki elim kolum doluydu umuttan yana. Yüreği titreyen kalbinde sevgi kabarcığı olmayan bir insan kendini hemen ele veriyordu; yüzleri solgun, bakışları soğuktu. Hayatı bir bilinmeyenli denkleme çevirmiş soru işaretleriyle cebelleşip duruyorlardı. Ve onları avutmanın tek yolu onlara sevildiklerini hissettirmekti. Peki, ama bu gücü bulan insanlar enerjisini nereden alıyordu? Beni duymuşçasına gülümseyip konuşmaya başladılar.`İçinde iman gücü olan bir insan hiç bir zaman umutsuzluğa kapılmaz. , her zaman kendini oyalayacak, mutlu edecek kırıntılar bulur, bununla yetinmeyi bilir. Bir deneyin ve beyhude yakarışlarınız son bulsun` dedi içtenlikle. Sinemde sevgi hep vardı ve elbette iman gücüde. Biraz daha gayret edip , herkesinde fark etmesini sağlamalıydım., anladım. Alacakaranlık olmamalıydı yaşamım ne ışık ne karanlık ortada yaşamak hiç kimseyi mutlu edemezdi! Kesinlikle biliyordum ve her ne olursa olsun ümitsiz diyarlardan uzak durup, ıhlamur kokan bahçeleri gönlümce doyasıya yaşamalıydım...