24.09.2013 17:32

Genel

4475

Salih Eroğlu

Bir gün, odamdaki pencerenin dibinde ölü bir arı görmüştüm. Arının cesedi siyahlaşmıştı. Demek ki uzun süredir orada idi ve ben görmemiştim. Ama görmem bir şey değiştirmemiş, dursun varsın demiştim ve arıya hiç dokunmamıştım.

Ölü bir arı… Bir kenarda unutulup gitmişti. Ben bile umursamamıştım… Acaba o arının öldüğünü umursayan birileri var mıydı? Dostları, akrabaları ve sevdikleri mesela, ne kadar umursamışlardı arının ölümünü? Yitip giden bir arı mıydı da kimse ondan haberdar değildi?

Bu sorular cevapsız kalacak derken bir parkın kenarından geçiyordum. Parkta kendilerine sunulan yiyeceklerini afiyetle yemekte olan bir güvercin topluluğu vardı. Kendilerinden 5–10 metre ötede ise bir güvercin bir martı tarafından yerden yere vurulup yenmek için hazır hale getiriliyordu. Gözlerime inanamadım… Bu güvercinler arkadaşlarının paramparça edilmesine nasıl bu kadar bigane kalabilirlerdi? Nasıl afiyetle yemeklerini yemeye devam edebilirlerdi?

**

Arı… Güvercin… Unutulma fikri içime acı olup çöktü… Demek ki böyleydi ha? Çok kısa bir süre içinde unutulacaktık yani? Anılarda kalacaktı adımız. Fotoğraflarda kalacaktı gülümseyen yüzümüz. Bizi hatırlayanlar da ölecekti bir gün. Onları hatırlayanlar da.

Ama durun bir dakika… Benim unutmadığım ve dualarımda sürekli isimlerini andığım insanlar var. Hem de onlar âlem-i bekaya göçeli yüzlerce yıl olmuşken. Hem de hiç birini dünya gözüyle görmemişken. Peygamber Efendimiz başta mesela. Ehl-i Beyt, Ashab-ı Kiram ve nice Hakk Dostları…

**

Ayet-i Kerime’de buyruluyor:

Onlara şöyle denir: “Bugüne kavuşacağınızı unuttuğunuz gibi, bu gün biz de sizi unutuyoruz. Barınağınız ateştir. Yardımcılarınız da yoktur.” (Câsiye Sûresi 45/34) Demek ki Allah’ı unutarak yaşanılan bir hayatın neticesi ebedi unutuluş… O’nu unutmadan sürülen bir ömür ise hem Allah (c.c.) katında unutulmamaya hem de bu dünyada unutulmamaya sebep oluyordu…

Duamız o dur ki ne Rabbimiz bizi unutsun ne de biz O’nu…