Hava kararırken, sözler yerini sükûta bırakıyor sözü ben almak istiyorum. Hayalimde resmettiğim manzaradan geriye bir masa, üç boş sandalye, dalga sesleri, bir de ben kalmak üzereyim. Üç sanatkârın suretleri birer birer kayboluyor, bakışlarım onlara kilitleniyor.
Baharın ortasındasınız, çarşaf gibi denizin kenarında, sapsarı kumlardan bir sahil ve maviye boyanmış tahta bir masa düşleyin. Masanın bacaklarının bir kısmı denizin içinde olsun, etrafına dört sandalye koyun. Sandalyelere yalın ayak oturmak lazım tabi... Denizi, kumu hissetmek gerek. Masanın üstüne istediğiniz her şeyi koyabilirsiniz, çok kararsız kalırsanız Edip Cansever’den yardım da alabilirsiniz;
“Adam masaya
Aklında olup bitenleri koydu
Ne yapmak istiyordu hayatta
İşte onu koydu
Kimi seviyordu kimi sevmiyordu
Adam masaya onları da koydu”
Masanın üstü tamam ise şimdi sıra beyaza boyanmış, tahta sandalyelerde. Bir sandalye size ait. Peki, diğer üçü kimin için ayrıldı? Haydi, durmayın seçin. Hayran olduğunuz kişilerin mi olur o sandalyeler, yoksa ailenizin ya da vazgeçilmez dostlarınızın mı?
Ben olsam üç ehl-i keyf sanatkâr seçerdim. Masanın diğer tarafında, karşımda Orhan Veli otursun isterdim. Doyamadığı hayatını bir de onun ağzından dinlerdim. Birkaç şiir okur yahut yazardı. Belki de masam hasretini dindirirdi denizlere.
“Gemiler geçer rüyalarımda,
Allı pullu gemiler, damların üzerinden;
Ben zavallı,
Ben yıllardır denize hasret,
Bakar ağlarım.”
Hemen yanımda kim mi olsun isterdim? Muhabbetin koyulaştığı, kahkahaların yükseldiği yerde elini omzuma atan Attila İlhan olsun dilerdim. Dayanamazdı herhalde, birkaç kelam da siyaset üzerine ederdi. Şiir okuma sırası ona geçerdi. İki üstat karşılıklı okurlardı birbirlerinin şiirlerini.
“söyleşir
evvelce biz bu tenhalarda
ziyade gülüşürdük
pır pır yaldızlanırdı kanatları kahkaha kuşlarının
ne meseller söylerdi mercan köz nargileler
zamanlar değişti
ayrılık girdi araya
hicrana düştük bugün”
Madem masamız deniz kıyısında, üçüncü sandalyenin sahibi de “Gözlemci Balıkçı” olurdu. Şiire doyardık bir süre sonra, söz masanın diğer yakasındaki Sait Faik’e gelirdi bu sefer. Hikâyelerini dinlemeye koyulurduk, arada bir de şiirlerinden okurdu. Bir de balıkçı dostlarıyla anılarını anlatırdı. Lakin denizi görünce tutamayacak kendini, adım gibi eminim, dudaklarından şu dizeler dökülecek;
“Deniz diplerinden yakamozlar
Dikenleri batan süngerler
Hepsi hepsi gelecek.
Benim için konuşmaya, dinlersen
Onlara da açtım bu sevdadan.”
Hava kararırken, sözler yerini sükûta bırakıyor sözü ben almak istiyorum. Hayalimde resmettiğim manzaradan geriye bir masa, üç boş sandalye, dalga sesleri, bir de ben kalmak üzereyim. Üç sanatkârın suretleri birer birer kayboluyor, bakışlarım onlara kilitleniyor.
Önce Orhan Veli kayboluyor gözlerimin önünden. “Nereye?” diyorum. Gülümsüyor, “Bir gün senin de geleceğin yere” diyor. Ardından gözlerim Attila İlhan’a dönüyor. “Sen de mi?” başını aşağı yukarı sallayarak yanıtlıyor. Gözlerimi, son bir umutla Sait Faik’e çeviriyorum. “Sanat, şiir, öykü?” diyebiliyorum sadece. Tek cümle söylüyor “Ölüm var evlat, ölüm var.”