22.06.2013 13:37

Şahsiyet Dili

14190

İradeyi keskinleştirmek, hedefe ciddi bir arzu duymakla, onun önemine inanmakla sağlanabilir. “Şahsiyet Dili”nin temel dinamiklerini elde etmek için âdeta “çelik gibi bir irade”ye ihtiyaç vardır. Zira nefsin istekleri, gel geç sevdâlar ve peşin peşin önümüzde duran dünyevî zevkler karşısında eğilip bükülmeden dürüst kalabilebilmek, samimi olabilmek, adâlet ve dengeyi gözetmek zordur.

”Bilmek”, “olmak” değildir. Bilginin şahsiyete dönüşmesi, ayrı bir süreçtir. Belki şöyle de söylenebilir: Bilgi, “olma”nın birinci adımıdır. Bugüne kadar bu sayfalarda “Şahsiyet Dilinin Temel dinamikleri” olan samimiyet, adâlet, dürüstlük, güvenilirlik, cömertlik, tevazu ve edeb gibi değerlerin ne olduğu üzerinde durmaya çalıştık. Artık bu bilgiden sonra, bu dinamiklerin kişiliğimizde nasıl yeşerebileceği üzerinde durmaya çalışacağız.

Olmanın ilk adımı, “iç irâdemiz” yani “olma isteğimiz”dir. İstek olmadan, tutkulu bir arzuyla hedefe kilitlenmeden sonuca ulaşma düşüncesi, kuru bir hayaldir. İrâde diye ifade ettiğimiz, tüm benliği kuşatan ve insanın zihnini, kalbini, duygu ve hayallerini belli bir gayeye yönlendiren iç istektir. Böyle bir irâdeyle bir işe ya da bir oluşa niyetlenen kimsenin –Allah’ın izniyle- neticeye erişeceği, hayatın genel geçer bir kanunu gibidir. Rahmet Peygamberi Efendimiz –sallallahu aleyhi ve sellem-in lisanında “niyet” şeklinde ifadesini bulan bu gerçeğe, şöyle işâret edilmiştir: “Kim neye niyet ederse ona kavuşur” (Buhârî, İman, 41).

Mevlânâ Hakk’a vuslat için yola çıkan kişiye gerekli olan en önemli azığın “irâde”/istek olduğunu şu sözleriyle dile getirir:

“Ey Hakk yoluna düşen kişi, isteğine iki elinle sarıl! Çünkü istek, iyi bir kılavuzdur.

Sen ne hâlde olursan ol, istekten vazgeçme. Ey susamış, dudakları kurumuş kişi, durmadan su ara!

Susuzluktan kurumuş olan o dudak, sâhibinin çeşme başına erişeceğine şahitlik eder.

“Dudakların kurumuş olması, bu ıztırap, bu çırpınma; seni bize ulaştıracaktır.” diye suyun gönderdiği müjdeli bir haberdir.

Bu arayış, mübârek ve kutlu bir harekettir. Bu candan isteyiş, Allâh yolundaki bütün engelleri kırar döker.

Bu isteyiş, isteklerinin anahtarıdır; senin ordundur, sancakların ve zaferlerindir.

Bu isteyiş, sabaha karşı horozun; “Sabah oluyor.” diye ötmesine benzer.

Hakk’a yaklaşmak için iyi işlerin, ibâdetin yoksa da, ümitsizliğe kapılma, yine de istekte bulun! Yalvarış ve yakarış ibâdete yol açar.

Eğer bir karınca Süleymanlık isteğinde bulunursa, şaşma; onun isteğini hor görme! Sen ondaki himmete, gayrete, cesarete imrenerek bak!

Elinde mala, sanata ve hünere dair ne varsa, onları isteyerek, düşünerek, çalışarak elde etmedin mi?

Allâh, herkesi bir iş için yaratmıştır. Herkesin gönlüne bir işle uğraşma arzusunu koymuştur.

Gönülde bir istek olmadan el ayak nasıl hareket eder? Çerçöp su akmazsa, rüzgâr esmezse nasıl gider?

İstek olmadan, insanı ayağa kaldıracak güç kendisine lutfedilmez. Allah, insanın cüz’i iradesine imdad eder de onu, hedefe ulaştıracak güç ve imkanlarla techiz eder. İsteğinde samimi olana her şey adetâ selam durur ve yol gösterir. Görünen ve görünmeyen gizli eller onun yardımına koşar. Gönle gelen ilhamlar, hatta görülen bazı rüyalar, çoğu zaman teksif olunmuş isteklere lutfedilen ilâhî ihsanlardır.

Ham insandan zarif insan çıkarma sanatı olarak da tarif edilen “Tasavvuf Terbiyesi”nde bu terbiyeye giren kimseye “mürîd” ya da “tâlip” denir ki, “irâdesini ortaya koyan istekli kişi” demektir. Hatta bu kimselerde öyle bir istek hali arzulanır ki, hiçbir şeyden doygunluk hissetmesin, hatta yetişme adına sürekli açlık ve susuzluğu daim olsun. İstek olmayan bir tâlibe mürşidin bir şey vermesi mümkün değildir. Bilgiyi sadece öğrenmek için bile istek gerekli ise o bilgiyi hale dönüştürmekte gerekli olan irade disiplinin ne olması gerektiğini tahmin etmek güç değildir.

İçimizdeki her arzu, irade değildir. “Keşke” ile birlikte içte oluşan “temenniler” de irâde değildir. Bu nevi cılız arzular, insanın içini kıpırdatsa bile, cismini ve ruhunu harekete geçiremez. Basit bir iş için bile içte bir istek doğmalıdır. Bir meslek ya da beceri için daha ciddi bir istek oluşmalıdır. İnsanlık kalitemizi artıracak yeni oluşlar içinse çok daha güçlü iradelerin içimizde coşku halinde bulunması zaruridir.

İradeyi keskinleştirmek, hedefe ciddi bir arzu duymakla, onun önemine inanmakla sağlanabilir. “Şahsiyet Dili”nin temel dinamiklerini elde etmek için âdeta “çelik gibi bir irade”ye ihtiyaç vardır. Zira nefsin istekleri, gel geç sevdâlar ve peşin peşin önümüzde duran dünyevî zevkler karşısında eğilip bükülmeden dürüst kalabilebilmek, samimi olabilmek, adâlet ve dengeyi gözetmek zordur.

İradenin oluşması ve çelikleşmesi hedefin doğru belirlenmesine bağlıdır. Hedefini belirlemeyen kimseler hedefe odaklanmanın verdiği korkunç irade gücünden istifade edemezler. Çünkü enerjilerini nereye odaklayacaklarını bilemezler. Esasen enerjiyi bir noktada odaklamakla elde edilebilecek gücün sınırını belirlemek neredeyse mümkün değildir. Meselâ bir küçük cam parçası, mercek olup güneşin ışınlarını bir kağıda odakladığı zaman, önce kağıdı sonra koskoca bir ormanı yakabiliyor.

Yine hedefini net olarak belirleyemeyen, kişi, başarıya giden yolları göremiyor. Psikologlar beynimizde bulunan bir mekanizma sayesinde çevremizden her an bize ulaşan binlerce, milyonlarca mesajın hepsini değil ancak ilgili olanları algıladığımızı ifade ediyorlar. Bu mekanizma âdeta mesajları süzme vazifesi görüyor; lüzumlu olanı alıyor, diğerini devre dışı bırakıyor. Her an kulağımıza gelen seslerin, gözümüze çarpan uyarıların tümünü birden algılarsak, hayatın imkansızlaşacağını, beynimizdeki bu filtreler sayesinde bazı gereksiz mesajları algılamadan yaşamayı sürdürebildiğimizi belirtiyorlar. Örneğin bir anne, yanında top patlasa derin uykusuna devam edebiliyor, fakat yan odadaki bebeğinin en ufak bir ağlamasında uyanıp ayağa fırlıyor, bebeğine koşuyor. İşte biz farkında olmadan çalışan beynimizdeki bu filtreler, neyi göreceğimizi, neyi ise göremeyeceğimizi ve duyamayacağımızı belirliyor. Bu filtrelerin neyi içeri aldığı, neyi dışarda tuttuğu ise tümüyle hedefin belirlenmesine bağlı. Hedefinizi belirlediğiniz zaman, çok kullandığımız deyimle "ne istediğini bilen insan" oluyorsunuz; hedefe giden yolları görmeye başlıyorsunuz.

Hayatımızda buna dair bir çok örnek göstermek mümkündür.. Bunun çok güzel bir örneğini Bülent Eczacıbaşı şöyle anlatır:

“Katıldığım bir seminerde konuşmacı, kolumuzdaki saate bakmadan, saatimizin kadranının ayrıntılı bir resmini çizmemizi istedi. Hiç birimiz, yıllar boyunca günde kim bilir kaç defa baktığımız kol saatimizin kadranını kağıda çizemedik; rakamları tam olarak nasıl işaretlenmiş, romen rakamı mı var, çizgi mi var, nokta mı var, göstergelerin ayrıntılı görüntüsü nasıl, markası nerede yazılı, bilemedik! Çünkü saate baktığımız zaman başka bir amaçla, saatin kaç olduğunu öğrenmek için bakıyoruz, saatin şeklinin nasıl olduğunu öğrenmek için değil.”

Kişisel kaliteyi kendimize, toplumumuza ve her şeyden daha ötede Rabbimize karşı bir sorumluluğun gereği olarak kabullenip, onu önemli hedeflerimizden biri haline getirdiğimizde, Rabbimizin inayetiyle sağlam bir iradeye kavuşabileceğimize inanıyorum. Böyle bir irade sermayesiyle de Şahsiyet Dili’nin temel dinamiklerine kavuşma yolunda önemli bir adımı atmış olacağız…