16.09.2011 15:08

Can Damlaları

5087

Sokakta, polislerin önünde eli kelepçeli birini görünce ona acırız; “Hür olma nimetini kaybetmiş o  zavallıyı kim bilir nereye götürüyorlar, ne yapacaklar, hangi hapishaneye atacaklar, hangi hücreye tıkacaklar?” diye içimiz sızlayarak düşünürüz.

Bunun gibi, bazen sokaklarda, bazen camilerin önünde kötürümler, çolaklar, körler, yüzleri, elleri çıbanlar içinde kişilere, sakatlara  rastlarız; insan olarak onlara acırız. Hâlbuki hepimizin, kötü huylarımızın, ihtiraslarımızın bileklerimize geçirdiği görünmez kelepçelerimiz var; ayaklarımızda ağır zincirler sürüklemekteyiz. Biz; mukadderat polisleri önünde elleri kelepçeli, bir yerlere götürülmekteyiz. Biz,  kendimizi hür sanıyoruz ama duygularımızın, hiddetlerimizin şehvetlerimizin esiriyiz. Bundan haberimiz yok!

Uzvî noksanlar, sakatlıklar, maddî hastalıklar, bedenlerimizde görülen çarpıklıklar, çirkinlikler göze görünüyor. Hâlbuki görünmeyen  ahlakî, manevî iç hastalıklarımız, iç sakatlıklarımız  var; kirliliklerimiz var; bunlar görünmemektedir! Sokaklar, bu çeşit mana hastaları,  sakatları ile dolup taşıyor; biz, onları sağlam, mutlu sanıyoruz.

Şeyh Sâdi hazretleri bir şiirinde:

“Her gözü, kulağı, ağzı olan Âdem değildir. Nice şeytanlar vardır ki; âdemoğlu kılığında görünürler. Gerçek Âdem, ahlakı güzel olan  kişidir. Yüz güzelliği, daha başka süsler, dünyadaki fânî nakışlara benzer.” diye buyurmuştur.