02.07.2012 11:57

Genç Haber Merkezi

5674

Ayşe Büşra Aydemir

Bundan tam yüz yıl önce bir gemi demir aldı kibir karasularından macera dolu Amerika’ya. Hani şu (haşa!) ‘’Tanrı’nın bile batıramayacağı’’ meşhur gemi Titanik. Rabbi’nin lütfuyla ve belki de bir topluluğu yok etmeyi irade ettiği zaman onlara verdiği son şansla yüzüyordu tonlarca ağırlıktaki lüks, israf, küfür, isyan, sefalet, adaletsizlik ve kibir. Ta ki dönülmez akşamın ufkunda onları darmadağın edecek, batmazı yüzmek edecek, içlerinde yükselen o soğuk kibir dağından daha yüksek değil ama daha derin ve daha soğuk bir şey görünene kadar…

Ve onlar ‘’Ne oluyor?’’ dediği zaman sınıf tanımayan bir ölüm kol geziyordu artık Titanik’in koridorlarında. Bu defa her zamankinin aksine öncelik en alt sınıfındı ölümle olan randevuda. Ama ölüm onlar ayaktayken, otururken ve yanları üzeri yatarken gafil olunan Allah’tan gelmişti ve her birini bu hallerde yakaladı sınıf ayrımı yapmadan. Yardım için atılan işaret fişeklerinden çok İsra Sûre’si aydınlatıyordu o karanlık geceyi...

‘’Bir toplumu yok etmeyi irade ettiğimiz zaman o toplumun refaha gömülmüş seçkinlerine son uyarı(ları)mızı iletiriz; ve (eğer) onlar günahkarca yaşamaya devam ederler(se), cezalandırıcı yargı artık o toplum için kaçınılmaz olur; ve Biz de onu darmadağın ederiz.’’ (isra 16)

Daha sonra birilerinin o gece hakkında ‘’Her şey bize karşıydı’’ derken ifade etmeye çalıştığı ‘’tek’’ şey tam da buydu aslında. Darmadağın etmekten kasıt; enkazı bulunana kadar kimsenin inanmadığı fakat batarken ortadan ikiye ayrıldığı gerçeği miydi? Veya geminin içinde sıkışan havanın basınçla patlaması ve gemiyi paramparça etmesi mi? Yoksa her an her saniye demirlerine varana kadar bakteriler tarafından paramparça edilip yok olmaya mahkûm oluşu mu? Bütün bunları Allah bilir.

İşte çok değil birkaç dünya saati içinde yüzlerce insanın varlığı, yokluğun karasularında batıp gitmişti bile. Tıpkı Karun’un yerin dibine batan serveti gibi, Kabil’in kibri yüzünden öldürdüğü kardeşini gömerken insanlığımızdan bir şeyleri de toprağa verdiği gibi… Bir daha asla gün yüzü görmeyecek, onu battığı yerden çıkarmaya kimsenin gücü yetmeyecekti. Çünkü gemi çapasına kadar çamura batmıştı. Yüzerkenki kibri ne kadar büyükse, batarken ki acizliği de o denli etkileyiciydi. Tıpkı Firavun gibi âleme ibret olacaktı. Olanlar şeytanın, insanı yoldan çıkarmak için yemin ettiği günden beri insanoğlunun başına gelenlerden hiç de farklı değildi. Şehvetle işlenen günahların affı mümkündü fakat kibirle işlenen günahların affı bir hayli güçtü. Çünkü şeytan da kibrinden ötürü isyan etti iman etmedi.

‘’Demek ki küfre düşmek kadar kibre düşmek de tehlikeli ve yasaktı.’’

Kibir; başının göğe erdiğini sanmaktan muzdarip bir topluluğu, yerin dibine batıracak kadar etkili bir silahtı. Ve şeytan bu silahı profesyonelce kullanıyordu. Her günahın ana sponsoru bir nevi kibir oluyordu.

Gözcü Frederic Fleet buz dağını gördüğü an çaldığı uyarı çanını insanlar kibriyle boğulmadan önce çalabilseydi eğer her şey çok daha farklı olurdu. Çünkü Titanik bu haliyle insanlıktan binlerce mil uzaktaydı. Ve yıllar sonra Atlas Okyanusu’nda Titanik’le beraber insanlığın da battığı yazılacaktı. Bu haliyle bir yerlere varamayacağı açık ve seçik olduğu için batmıştı belki de Titanik. Gittiği yerlere asla huzur, adalet, refah, mutluluk götüremeyecekti. Çünkü kölelik ve sınıf ayrımı 1300 sene önce tedavülden kaldırılmasına rağmen bu geminin en büyük yükünü hâlâ tek elde toplanmış kibir, bir yerden bir yere taşınan özgür ama köle oğlu köleler oluşturuyordu. Geminin yük ambarlarında acı, gözyaşı, kan, zulüm ve çifte standart depoluydu. Hakir gördükleri yerlere reva gördükleri her şey kibir sosluydu. Çünkü bu geminin de Hakk’a açtığı savaşta silah tedarikçisi şeytandı. Allah azze ve celle Nuh (AS)’ın gemisini yüzdürdü çünkü içinde bütün mahlûkata yetecek kadar yer vardı. Fakat Titanik batmak üzere yola çıkmıştı çünkü insanlığa dahi yer yoktu onda.

Oysa kibirden çat çat çatlayanlara cehennem ne kadar dar, tevazudan bir deri bir kemik kalanlara cennet ne kadar da genişti.