Esirgeyen ve Bağışlayan Allah`ın adıyla...

 

"Bismillah, her hayrın başıdır." şeklindedir Hz. Said-i Nursi`nin Sözler`inin ilk sözü. Kelamların en güzeli olan besmelenin bütün hayırlı işlerin başı olduğunu söyler bize. Besmele en güzel söz, en öz söz, eşsiz bir önsözdür. Besmele O`nu hatırlamak, O`nu hatırlatmaktır, O`nunla başlamak, O`nunla bitmektir. Kim bilir, O`nda bir olup benlikten gitmek, hiç olup yitmektir belki de...

 

Besmele, "inanıyorum" demektir bir nevi. Onun kudretini, kuvvetini dil ile tasdik etmektir: "O ki, beni yoktan var kıldı. Ol dedi, oluverdim. Olmasam da olurdu, ama O beni istedi; O`nu bilmemi, O`nu anmamı istedi. O halde ben her işe en güzel olan O`nun ismi ile başlarım. Yaptığım her iş O`nun rızası iledir ki `O`ndan habersiz bir yaprak bile düşmez` [1] imiş." demesidir yüreğin.. Besmele, ne güzel kelam, ne hoş selamdır. Bismillah ile başlasın kalem madem, mürekkep aşk dolsun, O`nun selamı üzerimize olsun...

 

Ölüm, âşığın vuslatı oldu; "Şeb-i arus (düğün gecesi)"[2] koydu adını... Yâr`e olan özlemin dinmesi demekti ölüm onun için. Ölüm bir son değil; bir başlangıçtı, ayrılık değil; kavuşmaydı, kaybetmek değil; kazanmaktı, veda değil; düğündü... Ölüm, aslolan hayatın besmelesiydi yalnızca...

 

Öyle ya, ölmek yoktur aslında; yalnızca tatmak vardır ölümü. Kudret öyle söylüyor ilahi mesajında bizlere: "Her nefis ölmümü tadacaktır." [3] Bu kelama dikkat! Ölecektir denmiyor, tadacaktır deniyor. Hz.İsa`nın baki alemden faniliğin orta yerine tekrar gönderilecek olmasındaki bir hikmet de bu olmaya? Adl olan "her nefis" demiş ise, istisnasız her nefis tadacaktır ölümü.

 

Ölümü tadıp baki aleme açmak gözleri yeniden, ilelebet. Gözler faniliklere, fanilere o denli alışır ki devr-i ahirde, ölümü terk ediş, ayrılış sanır. Ağlarız gidenlerin ardından, tutamayız hasret ile akan gözyaşlarımızı. Özleriz gittikleri andan itibaren, hasret gittikleri gün başlamıştır bizim için. Her istediğimizde göremeyeceğimizden korkarız onları, özlediğimizde sesini duyamayacağımızdan. Bu türlü düşünceler, korkular hüznün deryasında tam boğacakken bizleri, inancımız gelir akıllarımıza; İnandığımız... Bize değer vermek için var olmamızı beklemeyen gelir aklımıza, bizi var eden, bize can veren canından...

 

Biz istemeyi dahi bilmezken, bizi bunca nimetlerin içinde var eden, anılmak isteyerek bize ruhundan ruh veren, vermeyi isteyip istemeyi veren ve bizi "Eşref-i Mahlukat" sıfatı ile şereflendiren Yaradan`ımızı hatırlarız. Hatırlatız ki, bizim olmamız gereken yer değildir bu alem, gurbetteyizdir biz. Olmamız gereken yer Yâr`in yanı... Aklımıza gelir asıl hayatın baki destinasyonumuz olacağı. Gitmek kavramının olmadığı sonsuzluğa inanmamız bize güç verir, ayağa kaldırır bizi yeniden. Hasret varsa vuslat muhakkaktır, verme de alma da Hak`tandır der susarız duaya.

 

Öyle ya, emaneti verenin geri almasından gayrı doğal ne olabilir? Hem de aldığı yerden çok daha başka bir mekana nakletmek için alıyorsa bizleri, sonsuz müjdeler sunuyorsa hakkıyla yaşayanlar için ahiri, bizi üzmesin, üzemesin faniliğin hasreti...

 

"İnna lillahi ve inna ileyhi raciun." [4]

 

Ölüm... Taze bir canın, daim taze kalacağı bir aleme nakledilmesinde bir aracı... Ölüm, aşığın düğünü, bayramı... Gurbetten memlekete, Sevgili`nin yanına göç; vuslatın eş anlamlısı ölüm... Evet, ölüm, aslolan hayatın besmelesi yalnızca... Âşkın fiili hali... Ölüm... Güzel şey...

 

Hiç güzel olmasaydı, ölür müydü Peygamber!" (Necip Fazıl Kısakürek)