Fransız Ziraat Mühendisi Maximilian Ringelmann, sosyal hayatta kendini gösteren bu durumu 1913 yılında bir faytonu çeken iki koşum hayvanını incelemiş ve sonuç karşısında şaşkınlığa uğramıştır. Çünkü bu iki koşum hayvanının performansı tek bir beygirin performansının iki katı değildir. Araştırmalarına insanları da katan Ringelmann, bir grup erkeğe halat çektirip her birinin harcadığı gücü ölçmüştür. Deneye ilk önce tek başlarına daha sonra iki kişi, üç kişi ve sekiz kişi devam etmelerini istemiştir. Tek başına halatı çeken kişinin harcadığı gücü %100 varsayarak bir sonuç ortaya koymuştur. Buna göre kişi başı performans halat; iki kişi olunca %93’e, üç kişi olunca %85’e ve sekiz kişi olunca %49’a düşmüştür.

 

Ringelmann Etkisi denen bu deneyin ulaştığı sonuç, bulunduğumuz gruptaki birey sayısı arttıkça performansın düştüğünü göstermektedir. Çevre içinde farklılığı ya da görünürlüğü azalan bireyin geleceğini inşa etmesinde, görev ve sorumluluk bilincini grup dahilinde yürütmesi gerektiğinde gereken disiplini ortaya koyamamış ve kişi, “Başkaları her halükârda yapıyor.” düşüncesiyle gelen psikolojik zayıflıkla fizyolojik bir performans kaybı yaşamıştır. 

 

Burada genelleme yapmak, bilimsel kesinlik ortaya koymak doğru olmayacaktır. Çünkü grup içi normlar ve roller belirliyken bireyin başkalarının davranışlarını tahmin etmesi, kişinin bireysel çabasının olumlu/olumsuz değerlendirilmesi bireyi yapılan iş anında tetikte tutacaktır. O hâlde grupta bireyselliğin kaybolması, bir ekip üyesinin yetersiz olduğu noktada diğerinin ona destek olması, her grup üyesinin gözden kaçan bir noktayı farklı bakış açısı ile belirtmesiyle grup hem zaman yönetimi açısından hem de alınacak sonuç açısından başarılı olacaktır. Dolayısıyla önlemler dahilinde başta olumsuz görünen grafik farklı bir hâl alabilir.

 

 

http://psychology.iresearchnet.com/social-psychology/group/ringelmann-effect/

 

https://www.ceyrekmuhendis.com/sosyal-tembellik-ringelmann-etkisi/