Umut; insanların herhangi bir işi yapmalarında, harekete geçmelerinde önemli bir motivasyon kaynağıdır. Umut eden uğraşır, yorulmaz, çabalar, çalışır. Kişinin kalbini sarıp sarmalayan, güzel duyguları beraberinde getiren ve yaşamına anlam katan bu eşsiz duyguya bazen kara bulutlar eşlik eder: sabırsızlık. Sabırsızlığı “kara bulut” olarak nitelendirdim, doğru. Çünkü insan sabredemez, acele eder, işi hemen neticeye kavuşsun ister. Bizi en iyi bilen Rabbimizin dediği gibi “İnsan pek acelecidir!” (İsra, 11). İşte bu nedenle sabırsızlığa kara bulut demekten çekinmiyorum.

 

Benim de bu ayeti kerimeyi karşılayan bir hâlim oldu. Sabırsızlandığım, bir şeyin hemen olmasını istediğim anlar yaşadım. Yazı yazma konusunda ortaya çıktı bu duygu. Bir an önce güzel bir yazı yazmayı, yazdığım metnin beğenilmesini, birçok insana ulaşmasını bekledim. Daha doğrusu istedim. Gelin görün ki “pek bir aceleciydim.” Bir yakınıma sunacağım yazı örneğin; hangi konuyu ele alacağımı, bu konuyu kelimelerle nasıl süsleyeceğimi, içeriği, temayı… Düşündüm durdum. Heyecan mı dersiniz, sabırsızlık mı dersiniz, neşe mi yoksa umut mu; adını siz koyun. Ama benim için tarifi olmayan, oldukça eşsiz bir duyguydu. Sonuçta bir yazım yorumlanacaktı!..

 

İlk yazım bitmişti. Bir heyecan ile bahsettiğim yakınıma gönderdim. Fakat pek de olumlu yorumlar alamadım. Yazımın çok sert ve ciddi bir konuyu ele aldığını, güzel şeyleri yaşamak için güzel şeyleri yazmamın daha münasip olduğunu, insanların karamsarlığa değil de umuda ihtiyaçları olduğunu söylemişti. Ama dedik ya, umut işte… İkinci kez yazmamı sağlayan, beni tekrar masanın başına oturtan duyguydu bu. İkinci yazımın beğenileceğine dair umut. Biraz çalıştım, yazabilmek için okudum, kalbimi dinledim, sabrettim. Çünkü biliyordum, insan sabrettiğinde ve umut ettiğinde pek çok şeyi başarabilirdi. Aceleci olmak istemedim bu sefer. İki hafta boyunca tek kelime dahi yazmadım. Sonra…

 

Yazmaya niyetlendim. Ellerimi değil gönlümü konuşturdum. Ve kelimelere kapılıp gittim;