Her şey düzenli olmak zorunda değil diyorum. Bütün sorularıma cevap bulmak zorunda da değilim. Hayattaki her soruma yanıt bulmak imkanımın olmadığı durumlarla karşılaşıyorum. Bazen o soruların peşinde gidiyor, geliyorum. Netleşmese de taşlar biraz daha yerine oturuyor. Arkayı bulanıklaştırıp öndeki objeyi netleştirdiğim fotoğraflarımı anımsıyorum. Bazen bulanık fotoğrafların her şeyin net olduğu fotoğraflardan, objektiflerden daha çok hoşuma gittiği hatırıma geliyor. Belirsizliği hiç sevmediğim noktasında yanıldığımı fark ediyorum. Bazen bilmek şifa insana bazense bilmemek... Bilmekle iyileştiklerimiz ve öğrenince “Keşke hiç bilmeseydim.” dediklerimiz var. Demek öğrenmek her zaman nimet değil, bunu öğretmekle kalbimiz emniyette.

 

Hayat denen yolculukta bütün mutlu günlerim yeni şeyler öğrendiğim günler sanıyordum, yanılmışım ama her şeye rağmen iyiliği ve hayrı öğreten bilginin peşinden koşmayı asla bırakmamalıymışım. 

 

Geçenlerde bir paragraf sorusu çözerken “Bilgi insana bir fayda sağlıyorsa öğrenilmelidir.” ana fikrini barındıran satırlara denk geldim. Hemen ardından aklıma Efendimizin şu hadisi geldi: “Allah`ım fayda vermeyen ilimden, huşu duymayan kalpten, doymak bilmeyen nefisten ve kabul olunmayan duadan sana sığınırım.” Ne güzel dile dökmüş ve Allah`ın en sevgilisi olmasına rağmen dua dua yükselen bir ömür yaşamış. Bize suyun nasıl içilmesi gerektiğinden, yemeğin ne kadar yenilmesi gerektiğine, tan vakitlerinde uyumanın bizi sersemleştireceğinden tutalım da hangi korkunç hallerden Rabbimize sığınmamız gerektiğine kadar her türlü bilgiyi miras bırakmış. Üstelik o mirasa varis olmak için sadece “abdullah” yani Allah`ın kulları olmamız yeterli görülmüş. Vakit Allah`a kulluk vaktidir. Bir de unutturulmaya çalışılan biricik peygamberimizin sünnet gibi paha biçilemez mirasını koruyup gözetme vaktidir. Bu mirasa sahip çıkana Allah da sahip çıkar.