Hayatın tek bir andan ibaret olduğunu kabullenmiştim. Sadece anda kalabilmek lazımdı. Güzel bir gün yaşadık mı hemen fotoğraflamak, videoya almak. Birkaç fotoğraf ile sonlandırıyordum güzel günlerimin gecesini. Aslına bakarsanız mutluydum o zamanlar. Aradan epey zaman geçtikten sonra açıp açıp bakmak yüzümdeki tebessümün sebebi oluyordu. Zihnim aynı günlere geri dönüveriyor, gözlerim kapanıyordu. Tabii henüz sosyal medya ile tanışmamıştık. Ne zaman ki hayatımıza kendini tanıttı, işte o zaman değişti her şey. 

 

Hatıra olarak kalsın, özlem giderelim diye çektiğimiz fotoğraflar videolar zaman içinde yerini sosyal medyanın kulu olarak aldı. Bugünlerde hikaye paylaşmıyorum, eyvah! Hemen fotoğraf çekilebileceğim güzel bir mekan bulmalıyım… Eskiden anlamı olan hatıralar artık yerini sosyal medyanın o sonsuz yarışına dahil olabilmek için çektirdiğimiz fotoğraflara bıraktı.  O güzelim manzaraları doyasıya izlemek yerine, story çekmekten doğanın gerçek güzelliklerini göremez olduk. Arkadaşlarla mı buluştuk, eskilerde doyasıya kahkahalarla sohbet eder çayımızdan oraletimizden yudumlardık. Artık sadece şık ve zengin görünen içeceklerle ve yiyeceklerle dolu bir masa ve etiket… 

 

İşin garip yanı artık arkadaşlarımızla sırf fotoğraf çekinmek için, sosyal hayatımızın medyasında şahane görünebilmek için buluşuyorduk! Biri birini öldürürken, kavga ederken, can çekişirken biz sadece elimize bir telefon alıyor ve bu insan dışı olaylar karşısında ambulansı polisi bile aramayı akıl etmeden sadece video çekiyorduk. Bu çok korkunç! 

 

Bakmayın artık her şeyi normalleştirdiğimize. Bir eylemi ne kadar fazla kişi yaparsa o kadar normalleşiyordu bu devirde. Ne kadar az yapılsa da  bir o kadar dışlanıyor ve eleştiriliyorduk. Sosyal hayatımızın medyası bize ne katabildi ki şu ana kadar? Birkaç magazin haberi, sadece lafa gelince gösterdiğimiz cesurca duyarlılıklar! Ve tabii ki fotoğraf ve efekt yeteneği... 

 

Bu inanılmaz başarılar bize çok şey kattı sormayın, toplumumuz günden güne riyakar, bencil ve hoyratça davranmaya başladı. İletişimler azaldıkça ilişkilerimiz yerle bir oldu, çıkarımıza uygun arkadaşlar, mekanlar ile kendimize çok güzel sosyal medya kıyafetleri uydururken gerçek hayattan koptuk. Yeri geldi kendimizi unuttuk ve bu bataklığa biraz daha battık. Ben buradayım, gerçeklerle doğamda nefes alıyor ve bu kılıflara bir dur demek istiyorum, gençlerimizi, belki de ileride kendi çocuklarımızı, yeni neslimizi öldürmemek adına artık dur diyorum. Sosyal medyanın bizlere giydirdiği kıyafetlerini çıkaralım, tüm çıplaklığımızla nefes alalım.