Bir rüzgar esiveriyor çok uzaklardan. Bu rüzgar kendisiyle beraber kardeşliği getirdi aramıza, o güzel hisli duygularıyla... Öyle bir bağ ki bu ona yaklaşmayan onun tadını alamaz, görmek, hissetmek ve yaşamak lazım o kardeşliği.

 

En çaresiz olduğumuz anda omzumuza atılan el, en yalnız olduğumuz anda gözlerimize bakan gözler, ağlamaya yeltendiğimizde ise bize yönelen samimiyet…

 

Evet, adı güzel bu kardeşliğin; ama dağlar kaldıramaz onun samimi duygularını, sular durur ona karşı, güneş açar ona ve onun mekanına, şeytan sükut eder kahrolur onun huzurunda...

 

İşte her şeyi kendinde barındıran bu kardeşliğin gözlüğü gümüşken, çerçevesi altındandır. Değeri paha biçilmez, olmayışı ise hüsrandır. Takılırsa o gözlük; dünyanın parlaklığı artar, yükü hafifler, umutsuzluğun ise beli kırılır, simaların tebessümü çoğalır. Biraz daha dikkatli bakıldı mı; “ihlas, samimiyet ve içtenlik apaçık ortadadır.”

 

Bizler de bu rüzgarın esip getirdiği, kardeşliğin uçurumunda nefesi kesik olup, tek soluğuyla birlik ve beraberliği anlatmak için çırpınan bir kuş gibiydik. Kalbimiz ise kimi zaman onun için çarpan, bazen yorgun, bazen heyecanlı…

 

Bazen tek kalırız ya hani, bazense onca kalabalığın arasında yine de tekliği seçer bakınırız ya kuru kuruya. İşte o vakit gözlerimiz uzağı görmez, bize uzatılan elleri fark etmeyiz bile. Bazen de bir dünya kurup kendimize her olandan habersiz birmahkum kılığına gireriz. Uzaklara serpilmiş bir uçurtma gibi kimi zaman olduğumuzyerde kalır, bazense savrulur dururuz. Artık gözlerimiz kimseyi görmez olur, kimsesizinsanların duygularını hissetmez olur. Sonra aniden bir deniz dalgası vurur kıyıyayönlendirir bizi. O zaman fark ederiz işte bize yük olan sıfatın kardeşlik olduğunu. İşte o an ayaklanır yön bulmaya çalışırız kardeşliğin izini takip ederken.

 

Kardeşliğin bağrında taşıdığı mercan değerli yürekler vardır. Bizim de içimizde rotamızı temsil eden insanlık ve kardeşlik vardır. Sevdamız büyüktür ve bir kolu kardeşliğe uzanan, yürekleri titreten bir sevdadır bu! Bırakalım artık, evet bırakalım aralarda ki mesafeyi, boşluklara duvar örmeyi... Aksine kardeşliği yakınlaştıracak köprüler kuralım yüreklere. Bırakalım birbirimiz hakkında kötü düşünceleri, birbirimize yardımcı olalım mümin kardeşler gibi. Bilelim ki müminin mümine olan bağlılığı birbirine kenetli olan duvar taşları gibidir. Ne kimse onları kolayca kırabilir, ne de bir zarar gelir kendilerine. 

 

Tüm sevgilerin en sadesi ve en dürüstüdür kardeşlik. Bazense arkada durup yıkılmayan bir kaledir. Bir elmanın iki yarısı gibidir. Yardıma ihtiyacı olunup, sıkıca kenetlenen bağ.

 

Rabbimiz birbirimize sıkıca kenetlenip en kötü anlarımızda birbirimize kardeş olmayı nasip etsin. Amin.