
Bazı insanlar görüyorum, başlarındaki sıkıntılarından ötürü hiç üzülmüyorlar ve hayatlarına normal bir şekilde devam ediyorlar. Ben de böyle bir motivasyona ve mutluluk duygusuna ihtiyaç duyuyorum. Nasıl başarabilirim bunu?
Elaleme şen görünür dört köşem, bilen bilir kırık yerim neremdir diye güzel bir söz var. Başına sıkıntı gelip hiç üzülmeyen insan yoktur. Üzüldüğü halde kendini perişan etmeyen, devamlı ahlanıp vahlanmayan, önüne gelene derdini açıp uzun uzun anlatmayan, dertlerini bahane edip işinden geri durmayan ya da işini kötü yapmayan insan vardır. Bu insanlar iki temel kabule sahip oldukları için bu şekilde kalabilirler. Bu kabullerden birincisi; kimse için dertsiz, tasasız, sıkıntısız, zorluksuz bir hayat olmayacağını bilmek ve böyle sağlıksız bir beklentiye girmemek; dert ve zorlukla karşılaştığında şaşırıp ne yapacağını bilememekten ziyade duruma adapte olup imkanları doğrultusunda o sıkıntı ve zorlukların en güzel şekilde üstesinden gelmeye çalışmak. İkincisi bu dünyada güzellik ya da çirkinlik, zorluk ya da kolaylık hiçbir şeyin bir insanın hayatında daimi olarak var olamayacağını bilmek, “ bu da geçer ya hû” sözünü çok iyi anlayıp her şeyin geçeceğini bilmek ve dolayısıyla zorluk ya da kolaylık varken kendisinin nasıl davranması doğru ise o şekilde davranmak.