
İnsanın bu dünyada yaşadığı müddetçe kendisine karşı sorumlulukları var ve işte bu sorumlulukları yerine getirebilmesi için de “kendisine” ihtiyacı var. Hayatı ne yazık ki kendimiz kendimize zorlaştırıyoruz. Hakkını vererek, gerekenleri yaparak yaşamak varken bu durumların koşullarını zorlaştırıyoruz. Hep daha iyisini daha güzelini istiyoruz. Tatmin olmuyoruz, hamd etmiyoruz. Bu vesile ile bir teyzemizden bahsedelim. Lyubov Morekhodova, 76 yaşında ve Baykal Gölü kenarında inekleriyle birlikte tek başına yaşayan bir teyzemizdir. Oradaki yaşamı seven bu teyzemiz “Mutfakta yalnız başıma oturuyorum. Bana mutluluk veriyor. Sonra da düşünüyorum yanımda bir başkası otursaydı mutlaka ‘Bu nasıl güzellik?’ derdi” diyerek memnuniyetini dile getiriyor. Ayrıca hayvanlarıyla ilgilenmek, onları otlatmak için her gün donmuş Baykal Gölü’nü, 1943 yılında babasının yaptığı patenleriyle geçiyor. Bütün bu zorluklara rağmen şikâyetçi değil ve “Her şeyim var” diyor. Hayata Morekhodova gibi bakabilmeyi umuyoruz.