02.01.2019 00:09

Genel

575

Kadir Bekar

Günlük küçük hesaplaşmalardan ve tartışmalardan sıyrılıp, gerçek bilginin arayıcısı olmak ve bu kederi omuzlamak cesur yüreklerin yapabileceği bir iştir.

Bilgi kibrinin hâkim olduğu bir çağın çocuklarıyız. Bu kibir maalesef insanları üç gruba ayırıyor. Bir şey bilmeyenler. Bir şey bilmediğini bilmeyenler. Hiç kimsenin bir şey bilmediğini düşünenler. Bu üç katman da insanın bilmeme tabiatı üzerinden ilerliyor. Çünkü bilmenin sadece kendilerine has olduğunu düşünen insanlar var.

Bilgi, sahiplenenine hem cesaret hem de dayanılması ağır bir acı veriyor. O yüzden insanlar bilgiye sahip olmaktansa ona sahip olmuş gibi davranıyor. Bir nevi bilgiçlik tiyatrosu oynuyor. Kim bilgiye sahip olabilmenin dayanılmaz ağırlığını taşıyabilir ki? Kim taşıyabildi ki? Aslında bu duyguyu anlatanlar pek yaşamadı, yaşayanlar da pek anlatmadı. Tam anlamıyla konuya vakıf olamayışımız belki de bu yüzdendir.

Bilgiye sahip olamayanların önemli bir kısmı bilgisizliğin rahatlığına sığındı. Çünkü cahillik kadar dinlendirici bir liman yoktur. Yükü olmayan biri ses çıkarır mı? Derdi olmayan biri ah eder mi? Bu hem yük hem de paha biçilmez bir hazinedir. Alexandre Dumas’ın kült eseri Monte Kristo Kontu’nda şöyle bir diyalog geçer:

-Sana paha biçilmez bir teklifim var.

-Özgürlüğüm mü?

-Hayır, özgürlüğün senden alınabilir. Ben sana bilgi vadediyorum.

Cahil olmak aslında doğal bir haldir. Bilgiye ulaşmaksa çaba gerektiren bir süreçtir. Önce gafil olduğunu fark etmek gerekir. Gaflet halini tespit etmek ilk mertebedir. İkinci olarak bu gafleti ortadan kaldıracak bir gayret arayışına girilmelidir. Gayret, bir süreçtir. Ki bu süreç aslında bilgiye ..............................................................