01.04.2018 17:40

Bir Başka Açıdan

361

Bilgiye ulaşmanın böylesine kolaylaştığı ve ucuzladığı günümüzde, karşımızdaki en büyük tehlike, “haddini bilmek” kavramının unutulmasıdır. Modern insan, eline geçen imkânların verdiği şımarıklık ve azgınlıkla, Rabbinin karşısındaki sorumluluklarını unutmuş, her şeyi tartışmaya açma cüretini kendisinde bulmuş, sınır ve hudut tanımaz bir varlık haline gelmiştir.

Yıllar önce, Kur’ân’ın hükümlerinin ve bunların günümüze uygunluğunun tartışıldığı bir ortamda, kenarda epey rahat şekilde oturan biri lâkayt bir üslupla söze karışmış ve şöyle demişti: “Bence yeniden gönderilmesi lazım. Zaman çok değişti çünkü.” Sohbetteki diğer kişilerin müdahalesi ve itirazı da fikrini değiştirmeye yetmemişti. Kafasını iki yana sallıyor, düşüncesinde ısrar ve inat ediyordu. Müslüman bir toplumda, Müslümanların arasında, hem de Kur’ân hakkında yaşanan bir diyalogdu bu. ​

Sonraki dönemlerde, özellikle teknolojinin gelişmesiyle ve “sanal sohbet” ortamlarının yaygınlaşmasıyla, benzer şeyleri savunan başkalarını da gördüm. Bazen, direkt şekilde “Kur’ân’ın hükümlerini inkâr” biçiminde tezahür eden bu durum, çoğu kez bir kafa karışıklığı, içinden çıkamama ve hükümleri modern hayatla uyuşturamama şeklindeydi. Her hâlükârda, Kur’ân tartışılmaya devam ediyor, öyle ya da böyle, hayatımızın merkezindeki ve gündemimizdeki yerini koruyordu. ​

Türkiye gibi fikrî yönden arada kalmış ve kararını bulamamış toplumlarda, Kur’ân’la ilgili tartışmaların sıklıkla yaşanması normal. Verilen fetvaların medyanın diline dolanması, haftalarca manşetlerden inmemesi, cahil insanların bu fetvaların peşinden sürüklenerek meseleyi çığırından çıkarması da anlaşılır. ​

Ancak, yakından bakılınca, meselenin Kur’ân’ın üslubunda ve anlatım tarzında düğümlendiği görülüyor. Rabbimiz, bugün tartışılan ve çeşitli ihtilaflar doğuran birçok meseleyi, dümdüz ve ihtilafa mahal bırakmayacak bir açıklıkla beyan edebilirdi. Kelâmını inzâl buyururken seçtiği kelimeler ve ifade tarzı, tamamen bizim mantığımıza ve algılarımıza uygun olabilirdi. Fakat O, böyle yapmayı murad etmedi. Aksine, çeşitli manalara gelebilecek kelimeleri tercih buyurdu, ayetlerin en doğru biçimde anlaşılmasını da Rasûlullah Efendimizin hayatına ve sünnetine müracaat şartına bağladı.

Aslında muhatap olduğumuz soru şuydu: Kur’ân’a ne kadar iman ediyoruz? Kur’ân’a iman etmek suretiyle, sünnete ittibamızın derecesi ne? Kendi benliklerimizi, menfaatlerimizi, ön kabullerimizi ve kalıplarımızı .......................................................