Taziye çadırına geldiğimizde anladık ki, uğruna nice canların feda edildiği bu toprakların insanı hala akın akın ziyerete geliyor şehid evini. Her gelen dualarla anıyor Fatih abimizi, evden dualar eksik olmuyor çok şükür. Ve bugün anlıyorum ki, gidenler kadar geride kalanlar da büyük dersler veriyor bize. Şehidimizin annesinin ve babasının dilinden Allah kelamı düşmüyor, en ufak sitem çıkmıyor o mübarek ağızlardan. Her ikisi de gönülden konuşuyor, ağızlarından çıkan her cümleyle bizlere Allah`ı hatırlatıyorlar. Bu dünyanın bu dünyayla sınırlı kalmadığından, hesap günü Allah`ın adaletinin zuhur edeceğinden ve zalimlerden intikamın işte o gün en çetin şekilde alınacağından öyle eminler ki, bu inançla dayanıyorlar oğullarının acısına. Öyle feraset ve dirayet sahibi ki bu insanlar, Asım amcamızın, Fatma teyzemizin Allah`a teslimiyetini değerlendirebilecek kişi ben değilim.

 

Asım amca kıymetli nasihatlarıyla, Fatma teyze mübarek dualarıyla uğurluyor bizi. "Bizleri de dualarınızda eksik etmeyin" diyor teyzemiz. Allah unutmayanlardan etsin.

 

Ev taziyesi sonrası, Arifiye şehit mezarlığına giderek şehidimizin kabristanını ziyaret ediyoruz. Kabristanda bolca Safitürk soyismini görmek mümkün, akrabaların büyük kısmı buraya defnedilmiş. Belki de beni en çok etkileyen şehidimizin kabri. Hayatı boyunca tevazuyu asla terk etmemiş Fatih abimizin kabristanı da hayatının bir tezahürü, öylesine mütevazi...

 

Şimdi düşünüyorum da, giderken ardında böyle anne ve baba bırakmak, aidiyet hissettiğin milletin tarafından bolca dua almak herkese nasip olmuyor. Sanırım bunu hak etmek için kuvvetli bir iman gerekiyor. Rabbim, Fatih abimizin şehadetini kabul etsin, bizlere de onun gibi hayırlarla yâd edileceğimiz bir ölüm nasip etsin.