Gençlik ve Spor Genel Müdürlüğü verilerine göre ülkemizde 10.370 adet spor kulübü bulunuyor. Buralara kayıtlı sporcu sayısı ise 500 bin civarında. Nüfusumuza göre oldukça mütevazı sayılabilecek bu oranların artması için sosyal dokumuza ve genetiğimize uygun bir kulüp yapılanması şart. Spor kulüpleri gençlerin değerlerimizle buluşması için farklı faaliyet dallarına eğilir ve sadece bedeni değil zihni ve kalbi de geliştirmeyi hedef alan çalışmalara yönelirlerse hem çok daha geniş bir kitleye ulaşır, hem de adı şiddet, kabalık ve vahşetle anılmaya başlayan spor camiasını layık olduğu konuma taşırlar. Spor kulüpleri ne yapıp ne edip mensuplarına şeytana çalım attıracak bir şahsiyet ve karakter eğitimi vermeliler. Diğer türlü isimlerinin şiddet ve nefretin ocağı olarak anılmasından kurtulamadıkları gibi altlarındaki zemini de kaybedecekler.
utbolun ve taraftarlığın iki yüzü var. Birincisi için yakın zamandan bir örnek: “Beşiktaş-Bursaspor maçı öncesi iki takımın taraftarları birbirine girdi. Taşlar ve sopaların havada uçuştuğu kavgada 3 taraftar bıçaklandı. Güvenlik güçleri engel olmaya çalışsa da, Beşiktaşlı taraftarlar ellerine ne gelirse Bursasporlu taraftarlara doğru attılar. Polis kordonunu da bu yolla, yani taşlar, sopalar, şişelerle delen siyah-beyazlılar, Bursaspor taraftarlarına saldırdı. Karşılık vermeye çalışan Bursasporlu taraftarlar ile Beşiktaşlılar arasında adeta meydan savaşı yaşandı.”
Sevdaların değil benliklerin sahnesi!
Bu örnek, insan doğasındaki şiddet, kin ve egoyu ortaya çıkaran, daha doğrusu ayyuka çıkaran, insana ve topluma dönük bir zararlar silsilesi olarak futbol ve taraftarlığı anlatıyor. Bir anlamda da, futbolun ve taraftarlığın dışına çıkışın ilanını veriyor. Çünkü bir taraftar grubunun, tanımadığı başka bir taraftar grubuna karşı, hakaret ve küfretmenin de ötesinde şiddete başvurması akılla izah edilebilir bir şey değil. Çünkü burada artık spor, taraftarlık falan söz konusu değil; burada bireylerin şiddeti var. Hatta kolektif hâle gelmiş şiddet var. Takımını savunduğunu düşünen bıçaklı holigan taraftar, kulübü adına bir şey yapmıyor, tamamen kendi nefsinden duyduğu hazzın, yani şovun, gücün, gösterinin peşine düşüyor. Ve bunu kolektif yapmanın kendinden geçmişliğini, çılgınlığını yaşıyor. Artık orada takım ve taraftar görevleri diye bir şey yok; bütün vücudu nefsinden ibaret olan insanlık dışı bir yaratık var. Ancak böyle bir yaratık, tanımadığı insanlara galiz küfürler edebilir ve onlara bıçakla sopayla saldırır. Bu noktada, taraftarlık ve futbolun, toplum için değil, başkalarını ezerek kendini sahnelemek isteyen hazcı birey için var olduğunu söyleyebiliriz. Şüphesiz bu insan tipinin nefsani sorunları “yapısal” olarak bir mekana veya oyundan ibaret olan futbola mal edilemez. Futbol ve tribünün buradaki etkisi bünyelerdeki biriken kiri tetiklemektir.
Bu insanlar futbol diye bir şey olmasaydı, içlerindeki anlamlandırılmamış ve tatmin edilmemiş hırsı, karşıtlığı, görünme arzusunu başka bir platformda başka bir yolla mutlaka tatmin edeceklerdi. Çünkü bu insanlar, yani taşla sopayla bıçakla karşısındaki taraftar grubuna saldırabilecek kadar gözü dönebilen, derneklerden internet forumlarına kadar çeşitli taraftar ortamlarında ve kendi kişisel çevresinde reislik ve kahramanlık payesi elde edebilmek için hayatını dahi riske edebilen bu insanlar, dünyanın hemen her yerinde ve büyük çoğunlukla, alt sınıfın yani daha yoksul kesimin, taşranın, varoşun, kaybedeceklerinin az kazanacaklarının çok olduğunu düşünen insanlarıdır. Ekonomik seviyesi ve eğitimi daha üst seviyedeki insanlar hâliyle kendi düzenlerini ve hayatlarını riske edecek faaliyetlerden uzak dururlar, çünkü duygusal ve zihinsel olarak daha fazla doymuşturlar.
Sözün özü şiddetin, nefretin ve holiganlığın ellerine terk edilmiş gençleri adam etmenin derdine düşmüşsek sokaklara inmemiz gerekiyor, kulüpler vasıtası ile onlara ulaşmamız gerekiyor. Derdimiz varsa böyle, yoksa iyi seyirler…
Holigana nefret, sokağa sükut suikasti!
Şimdi bu bireyin, tribünlerde, stat diplerinde vb. yerlerde doğurduğu terörü lanetlerken, yaşadıkları mekanlardan, geldikleri sokaktan ve onları bu duygu /zihin durumuna getiren süreçten ne kadar sorumlu olduğumuzu da hızla kendimize sormamız gerekiyor. Yani, Çarşı grubunun anarşistleri Bursalı taraftarları bıçaklayınca, kalkıp televizyon ekranından güvenlik önlemleriyle, deplasman tribünüyle,polis sayısıyla ilgili eleştiri yapmak, haklı olunsa dahi, işin en kolay tarafı olarak kalıyor. Olan biteni herkes konuşuyor; en afili cümlelerle tavır konuyor, Avrupa’dan örnekler veriliyor, medeniyet dersi anlatılıyor, herkes kendi sorumluluğunu devlete, kamu vicdanına paslıyor, ama sahaya inip elini taşın altına koyan pek az.
Mesela bu tür konuşanları şehrin eteklerinde, üstelik en çok futbolcu çıkan semtlerde pek göremiyoruz. Eski milli futbolcuları Maslak’ta halı saha turnuvası düzenlerken görüyoruz; ama örneğin Bağcılar’da bir spor derneğinde genç takımla yıldız takımla vakit geçirirken görmüyoruz. İşte burada futbolun ve taraftarlığın, spora yani insana hizmetin, ikinci yüzü, asıl sorusu ve imkanı beliriyor. Sokaktaki adama ne veriyorsak, tribünden ve sahadan onu alıyoruz, fazlasını değil. Sporun ve özelde futbolun en önemli kaynağı sokaklar, mahalleler, semtlerdir, bunların da özellikle daha kenarda daha aşağıda olan kesimleridir. Beşiktaş’ın şimdiye kadar Bağcılar’dan 32 tane profesyonel futbolcu çıkardığını bir kenara yazmak lazım. Sokaklar potansiyelini ve bazı kesimlerin görmezden geldiği yeteneğini her zaman hatırlatmıştır insanlara. Çünkü futbol en toplumsal olaylardan biridir.
Bu olayın bir aktörü veya savaşçısı lmayan insanlar, çıkıp sağda solda nutuk atmasın. Futbol kapitalizme hizmet ediyor, endüstriyel ağ her şeye hakim diyerek futbol karşıtlığı gibi bir konumda bulunmak; tribünü, taraftarları ve ambiyansı sosyolojik veriler eşliğinde sermayeyi hedef göstererek aşağılamaya kalkmak, bir tür seçkinciliktir ve hiçbir şeye yaramaz. Kendini çoğunluğun yaşadığı zeminden soyutlayan gerçeklikten kopuk eleştiricilerin, liberallerin, pijamalı golfçülerin yahut radikal dincilerin hükümleri kendi sokaklarının dışında duyulmayacaktır.
İşte bu insanların sesini ve kokusunu duymadıkları, üzerinde yürümedikleri sokaklardan gelen insanlar hem futbolu var ediyor hem de futbol üzerinden açığa çıkan benlikleri, hırsları, terörü ortaya çıkarıyor. Evet, futbolu var ediyorlar, çünkü takım kurabilmek için Sakarya’da yıllarca toprak sahada güneşin altında tek başına idman yapan Tuncay Şanlı’ya ihtiyaç var. Kurduğu cümlelerin çoğu darmadağınık olsa da Kartal sokaklarından gelen Volkan Demirel’e ihtiyaç var. Real Madrid’in şimdiye kadar transfer etmek istediği tek Türk futbolcu olan imam hatip mezunu. Nihat Kahveci’ye ihtiyaç var. Liste uzayabilir.
Öteki tabloda ise terör, futbol holiganlıktır, futbol adam bıçaklamaktır gibi sloganlarla kesilip biçilen insanlar var ki ikisi aslında aynı yerden geliyor. Sen hangisine emek sarf ediyor, hizmet sunuyor ve maddi ve manevi destek veriyorsun? Senin ayağına top, sırtına forma vermediğin, semtine saha yapmadığın adam, o sokağın içinden çıkıyor, doyuramadığı hevesleri ve hedefleriyle bu sefer kirli yollara sapıyor. Çünkü sen o sokaklara girmiyorsun bile. Birçoğunda yürümedin, iki kilometre ötelerindeki caddeden sürdün gittin arabanı. Onların ne istediğini, onlara ne verebileceğini bilmiyorsun. Bazı yargıların var sadece, üzerinde yeterince düşünülmemiş, sokakta toprakta ve asfaltta test edilmemiş, karşı cepheden kendisine hiç bakılmamış yargılar.
Ayağına top, sırtına forma vermediğin, semtine saha yapmadığın adam, o sokağın içinden çıkıyor, doyuramadığı hevesleri ve hedefleriyle gidiyor kirli yollara sapıyor. Çünkü sen o sokaklara girmiyorsun bile. Birçoğunda yürümedin, iki kilometre ötelerindeki caddeden sürdün gittin arabanı. Onların ne istediğini, onlara ne verebileceğini bilmiyorsun. Bazı yargıların var sadece, üzerinde yeterince düşünülmemiş, sokakta toprakta ve asfaltta test edilmemiş, karşı cepheden kendisine hiç bakılmamış yargılar.
Sokağın umudu, bataklıkların ilacı olarak futbol! Bazı futbolcuları yardım organizasyonlarında görürüz sürekli, nereden geldikleri akıllarından çıkmamıştır çünkü. Bize dolaylı yoldan ve yetersiz de olsa hatırlattıkları şey, nerden geldikleridir. Biz işte burada, istisnaların kaideyi bozduğu, futbolun gerçek anlamının belirdiği yere dikkat kesilelim. Burada futbol sevgisi ve taraftarlık, insanın kendisine nefsine nefretlerine değil, topluma sokaklara memlekete hizmet eden bir anlam kazanıyor.
Kaç tane çocuk yeteneğini gösteremeden kaybolup gitme anında, yakaladığı ufak imkanların izini sürerek, hem tabir caizse bataklıklardan, uyuşturucudan, serserilikten, amaçsızlıktan sıyrılıp, futbol üzerinden daha tutarlı, sağlıklı, inançlı bir hayata kavuşmuştur, bundan söz edelim. Buna hizmet eden insan sayısı azsa da bunun örnekleri az değil.
Her yerde görülebilir. Çocukluğumu yaşadığım Pendik’teki bir mahallede unu canlı örneklerini gördüm defalarca. Sefaköy’de kendisine imkan sunulan 400 tane çocuğun meşin yuvarlak sayesinde kötü alışkanlıklarına çalım atma hikayesinden söz etmiştik. Doğuda futbol okullarının nasıl bir ilgiyle ve potansiyelle karşılandığını aktarmıştık. İşte son hadiseyi de okuyorsunuz dergimizde:
“Kütahya’da kenar mahallede unutulmuş ya da tiner kullandığı için dışlanmış çocuklara ilgi ve alaka gösteren, onları topluma kazandıran, kimsenin umurunda olmayan çocukların derdine düşmüş biri var: Ahmet Dalkıran… Gençlik hobisi futbolun kenar mahallelerde unutulmuş çocuklara erişmekte yararlı olacağını görünce bir spor kulübü kurmuş ve sosyal bir hizmet kapısı açmış…”
Sözün özü şiddetin, nefretin ve holiganlığın ellerine terk edilmiş gençleri adam etmenin derdine düşmüşsek sokaklara inmemiz gerekiyor, kulüpler vasıtası ile onlara ulaşmamız gerekiyor. Derdimiz varsa böyle, yoksa iyi seyirler…
Şeytana ‘Zuki’ Armağan Edecekler
ENSAR SPOR KULÜBÜ
Adana’da şeytana çalım atmaya uğraşan bir kulüp var: Ensar Spor Kulübü. Kendi ifadeleriyle şeytana “zuki” (Tekme) ve ‘‘uchi” (Yumruk) armağan edecekler. Başkanlığını Yalçın Çelik’in yaptığı bu kulüp Mayıs 2008’de kurulmuş olmasına rağmen daha şimdiden birçok başarılara imza atmış durumda. İki şubesi bulunan Ensar Spor Kulübü karate ve satranç dallarında faaliyet gösteriyor. 488 lisanslı sporcusu olan kulübün karate antrenörlüğünü aynı zamanda uluslararası hakem olan Metin Yavuz, satranç antrenörlüğünü ise Uğur Tülüce yürütüyor.
Bir buçuk sene içerisinde onlarca faaliyete katılan Ensar karatecileri Dünya Gençlik Kupası için Yunanistan’a giden Türk Karate Milli Takımı’na beş sporcu vermişler. Yine Balkan Ülkeleri Karate Şampiyonasında Ensarlı bir sporcu Balkan Şampiyonu olmuş. Bu sene Tahran’da yapılan İslam Ülkeleri Şampiyonasında ise kulübün antrenörü Metin Yavuz Milli Takımın antrenörlüğünü yürütmüş. Yavuz’un başında olduğu Milli Takım toplam klasmanda üçüncülük, serbest klasmanda ise birincilik kupasını almış.
Ensar Spor Kulübü ulaştığı 500 gencin sadece bedenlerine değil, zihin ve kalplerine yönelik çalışmaları ile alkışı hak ediyor.